Lente in Cairo

Het is lente in Cairo en mijn leventje hier begint een routine te worden: vijf dagen per week 's morgens om half negen op weg naar het instituut, om half twee klaar met de lessen, nog wat in de bibliotheek werken of naar huis, huiswerk maken,'s avonds vaak even een uurtje in het internetcafe. Klinkt saai, maar dat is het gelukkig niet. Genoeg afleiding met die meiden in mijn huis en de andere studenten. In het weekend neem ik de tijd om (een deel van) Cairo te verkennen. Gisteren, vrijdag (de eerste dag van het weekend) ben ik echter thuisgebleven vanwege rotweer. Zo rondom april komt het vaker voor dat je een dag de zon niet kunt zien door een 'zandstorm': een harde, warme wind die de halve Sahara meeneemt. Alle kleur verdwijnt dan uit de straten en je krijgt happen stof binnen. Op zo'n moment ben ik jaloers op de dames die van top tot teen met lappen zijn behangen. Erg praktisch. Ik ben, met bril op en contactlenzen uit, maar naar de kapper gegaan (en ben met een coupe 1964 thuisgekomen, maar de lieve Griekse kapper, compleet met snor, had er wel erg zijn best op gedaan).'s Avonds begon het gelukkig te regenen en hebben we een halve emmer zand op de vloer van ons appartement bij elkaar gebezemd. Vandaag was het prachtig weer en ben ik gaan wandelen door een schilderachtige buurt, de nauwe straatjes vol mensen en winkeltjes met de omvang van een groot uitgevallen kast, achteloos gebouwd in of tegen eeuwenoude muren van allerlei paleizen, moskeeen, mausolea, etc. Er lopen daar geen toeristen, dus kreeg ik van alle kanten aandacht en werd me thee aangeboden op zo'n terrasje met shisha-rokende mannen. Gezellig. Ze vonden mijn Arabische gestamel prachtig. De wereld van de mensen in deze buurt staat overigens mijlenver af van de wereld in Zamalek, de buurt waar ik woon. In Zamalek wonen typisch de nieuw-rijken (de oud-rijken heeft Nasser indertijd definitief doen verdwijnen)en die zouden zich nooit met hun BMW's en Mercedesen in het oude stadsdeel begeven. De mensen die daar wonen vinden ze maar vies en onbeschaafd, daar willen ze niets van weten. De Egyptische maatschappij is, naar mijn bescheiden mening, een gespleten maatschappij: een kleine laag met geld (en veel kapsones) en de grote massa met vrijwel geen geld. Iets daartussen in, een florerende middenklasse, heb je bijna niet. De rijken gaan zich te buiten aan de meest extravagante feesten, met dames met diep decollete, korte rokken, natuurlijk onbedekte haren, vier lagen make-up op het gezicht. Niets islamitisch aan te ontdekken. Daar tegenover staat dan weer het diep gelovige deel van het volk, of dat zich als diep gelovig voordoet. Of je nu echt gelovig bent, of een beetje gelovig, of - Allah verhoede! -niet gelovig, je moet nu eenmaal altijd meelopen in de islamitische pas. Dat wordt voor mij het beste gesymboliseerd door de oproep tot gebed die vijf maal per dag over de hele stad klinkt. Je moet het horen, of je wilt of niet. Vooral op vrijdag. Dan klinkt om 12 uur de 'preek' door de straten, vanaf alle minaretten in de stad. En de straten rondom de moskeeen - die kennelijk al vol zijn - zijn gevuld met biddende mannen (die gisteren trouwens ook stof zaten te happen op de stoep). Maar ik moet ook bekennen dat ik graag op vrijdag op ons terras zit en luister naar die 'deken' van stemmen die heel Cairo om 12 uur (alle muezzins moeten verplicht op precies hetzelfde moment beginnen met hun Allahu Akbar) bedekt.
Vanaf eind volgende week heb ik tien dagen vrij; het kan zijn dat ik even een weekje naar Holland kom.
Groet en ma'asalaama,
Lily