Oases en vuilnisophalers

Vorige week zijn we met z'n allen op stap geweest (studiereis) naar de Westelijke Woestijn, waar we een oase hebben bezocht. Tien uur rijden ten zuidwesten van Cairo. Een bijzondere ervaring om uren lang door de woestijn te rijden en je dan plotseling tussen groene velden te bevinden, waarin dikke zwartwitte koeien tevreden staan te herkauwen onde palmbomen. De woestijn was aanvankelijk vlak en saai, maar veranderde daarna en vertoonde eerst donkere rotsen (in de Zwarte Woestijn) en vervolgens de prachtigste spierwitte rotsformaties (in de Witte Woestijn). Surrealistisch landschap, zou daar wel eens met een kameel doorheen willen trekken. Een droom voor iedere geoloog. De oase is groot, er liggen een aantal dorpen, en wordt al sinds de faraonische tijd bewoond. Dus het staat er vol met allerlei overblijfselen uit faraonische, romeinse, koptische en moslimse tijden. We zijn er door de nauwe steegjes van een middeleeuws stadje gevoerd door een hoogleraar (Universiteit van Amsterdam)die daat een restauratieproject leidt. Het stadje was op zijn beurt weer bovenop de resten van een romeinse vestingstad gebouwd. Wonderbaarlijk mooi. Hij vertelde trots dat ze recentelijk een familiearchief hebben gevonden, met documenten vanaf de 16e tot eind 19e eeuw, onder een muur die het begaf bij de werkzaamheden. Een andere hoogleraar, Ruud Peters (jullie kennen zijn naam misschien; hij trad op als deskundige in de Hofstafgroep-zaak) was bezig om dat archief in leesbaar Arabisch om te zetten en hij heeft ons dat laten zien. Verder hebben we de dagen in de oase als vakantie beschouwd, rondgefietst, in warme bronnen gelegen, rondgeslenterd door andere oude stadjes, met mensen gepraat. Dat laatste gaat me echter nog niet zo goed af. Mijn tong blijft struikelen over de Arabische woorden.
Afgelopen maandag hebben we weer een heel andere wereld gezien: die van de vuilnisophalers in Cairo. Daarvan zijn er zo'n 60.000 in Cairo, de meesten kopten, en ze wonen bij elkaar in wijken. De oudste wijk, aan de rand van de woestijn, hebben we bezocht en je weet niet wat je ziet. De nauwe, onverharde, straten tussen de door henzelf gebouwde flatgebouwen (een veel te chique woord voor de opeengestapelde blokkendozen van rood baksteen) liggen vol met volgepropte zakken vuilnis. De mannen halen het vuil in de stad op en de vrouwen en kinderen scheiden het. Het is gewoon een industrie. Unilever en Procter en Gamble betalen ze bijvoorbeeld om te voorkomen dat hun lege flesjes (zeep, shampoo, etc.) weer illegaal worden gevuld en als nieuw verkocht. Dat zou hun goede naam natuurlijk schaden. We hebben er ondermeer een recycling-school bezocht, waar jongens in ruil voor het ophalen van plastic flessen een paar dagen per week les krijgen. Allemaal georganiseerd door - nu volwassen -kinderen van vuilnisophalers, die op een of andere manier een goede opleiding hebben kunnen krijgen.
Verder gaat het hier in voorjaarsachtig Cairo uitstekend. Laat alsjeblieft weer van jullie horen.
Groet en ma'asalaama,
Lily